นักเลงธรรม

นักเลงธรรม เป็นคำที่ไม่มีในพระอภิธรรม แต่ได้เขียนขึ้นเพื่ออธิบายสัจธรรมความจริงบางอย่าง ของคนที่ศึกษาธรรมแต่ไม่ "น้อมธรรมมาสู่ตัวเอง" แต่กลับ "นำธรรมไปกระทบกระทั่งกับผู้อื่น" แทน ซึ่งบางครั้งอาจเกิดขึ้นได้ด้วยจิตที่คิดจะสอนผู้อื่น โปรดผู้อื่น ทว่า ไม่ทันได้ดูความพร้อมด้านต่างๆ ของผู้่ฟัง ทำให้ผู้รับฟังไม่มีความยินดีที่จะฟัง ไม่เปิดใจรับฟัง และนำไปสู่การกระทบกระทั่ง แทนที่จะนำไปสู่ความเข้าใจกัน ซึ่งปัจจุบันมีอยู่มากมาย เนื่องจากธรรมะนั้นได้รับการบันทึกหรือเขียนไว้ในตำราอย่างแพร่หลาย ผู้ที่สนใจศึกษาย่อมสามารถศึกษาได้ด้วยตนเอง เมื่อศึกษาด้วยตนเองแล้ว ไม่มีผู้รู้ที่แท้จริง คอยแนะนำ จึงเกิดความหลงธรรมะ หลงตำรา หรือหลงตนเองได้ จากนั้น จึงตั้งตนเป็นผู้สอน, ครูธรรม ฯลฯ คอยชี้แนะสั่งสอนผู้อื่น และเพราะเหตุว่าไม่มี "สมันตรจักษุ" หรือ "ดวงตาหยั่งรู้อินทรีย์ของสัตว์" ที่จะสามารถหยั่งรู้ได้ว่าสรรพสัตว์นั้น ผู้ใดมีอินทรีย์พร้อมมูล ควรแก่การรับธรรม การให้ธรรมจึงกลายเป็นการยัดเยียดบ้าง, การเอาชนะคะคานกันบ้าง ฯลฯ ไม่อาจนำไปสู่ปัญญาความหลุดพ้นที่แท้จริงได้ ผู้นั้นจึงเริ่มก่อตัวตนแห่ง "นักเลงธรรม" ขึ้นมาอย่างไม่รู้ัตัว จากพฤติกรรม และการกระทำเช่นนี้ ที่สั่งสมไปทีละเล็กละน้อยนั้นเอง


บางครั้ง ผู้ที่ปรารถนาจะเป็น "ครู" ผู้อื่น นั้นเองแหละ ที่กลายสภาพเป็น "นักเลงธรรม" เพียงเพราะว่าเมื่อถ่ายทอดธรรมไม่สำเร็จ หรือไม่มีผู้ใดเปิดใจรับฟังแล้ว ก็จะเกิดความไม่พอใจ และนำไปสู่การทะเลาะกันได้ เริ่มจากจิตที่ปราุรถนาที่จะสอนผู้อื่น เป็นครูผู้อื่น ผูกไว้เอง บุคคลนั้นจึงต้องเป็นผู้แก้เอง อนึ่ง การที่มีผู้มีธรรม มารับธรรมจากผู้ที่ไม่มีธรรมแท้จริง (แต่อยากเป็นครู) ก็นับเป็นการรับบิณฑบาตรธรรมะ เพื่อให้ผู้ที่อยากทำ "ธรรมทาน" นั้น ได้สมใจปรารถนา เมื่อสมดังใจปรารถนาแล้ว ก็จะพร้อมนิพพานต่อไป เช่นนี้ บางครั้ง ผู้โปรดสัตว์ที่แท้จริง จึงอาจทำตนดั่งผู้ถูกโปรด ถ่ายทอดธรรมโดยไม่ถ่ายทอด สอนโดยไม่ต้องสอน เป็นต้น เพื่อโปรดให้นักเลงธรรมเหล่านี้ หลุดพ้นจากวังวนที่ตนได้สร้างขึ้นมาเองนั้นๆ อนึ่ง ที่เขาเหล่านี้ ทำกิจสอนธรรมแก่ปวงสัตว์ หาใช่เพราะเป็นหน้าที่อันแท้จริงไม่ และไม่มีพระพรหมมาทูลเชิญให้กระทำ แต่ล้วนเป็นไปด้วยอำนาจแ่ห่ง "ความปรารถนาเก่าก่อน" ของตน ที่ตนผูกปมไว้ ก็เท่านั้นเอง