นอกจากนี้ สมาธิยังมีได้ทั้งสองฝ่ายคือ ฝ่ายธรรมะ และฝ่ายอธรรม แต่ทั้งสองฝ่ายนี้ ยังไม่ใช่สมาธิแบบที่เป็นกลางอันแท้จริง ที่เรียกว่า "สัมมาสมาธิ" อนึ่ง ในบุคคลที่กระทำกรรมให้เกิดสมาธิมากๆ จนได้ฌานขั้นต่างๆ ย่อมก่อเกิดผลกรรมดีสืบชาติต่อภพไปยัง "พรหมโลก" ยังมิใช่หนทางนิพพาน นับว่าเป็นการก่อกรรมดีมากเกินสภาวะเป็นกลางไป เมื่อใดที่บุุคคลเหล่านี้ "ปล่อยวาง" การกระทำ เพียงสมาธิพื้นฐานที่มีก็ส่งผลให้เื้อื้อต่อการบรรลุธรรมได้ ด้วยจิตน้อมตรงต่อธรรมอันเป็นกลาง เข้าสู่ทางสัมมาสมาธิ นั่นเอง ในทางตรงข้าม คนบางกลุ่มก็ไม่มีสมาธิเลย หรือค่อนข้างเป็นไปในเชิงลบ เช่นนี้ ก็ไม่เป็นกลางอีกเช่นกัน ยังไม่ใช่สัมมาสมาธิ จำต้องหลุดพ้นออกจากภาวะเป็นลบต่อสมาธิ จึงจะเข้าสู่ภาวะเป็นกลางต่อสมาธิ และก่อให้เกิดสมาธิที่เป็นกลาง คือ สัมมาสมาธิ ได้ อนึ่ง พึงเข้าใจว่า "สมาธิระดับสูง" เป็นสมาธิแบบฤษี หรือชาวพรหมโลก เป็นส่วนใหญ่ แต่นั่นไม่ใช่บรรทัดฐานที่จะนำมาวัดว่าปวงสัตว์ทั้งหลายนั้นจะเข้าถึงนิพพานได้ จะต้องมีสมาธิระดับสูงเช่น ฤษี หรือ ชาวพรหมโลก นั้น ด้วยสัตว์ทั้งหลายล้วนเข้าถึงซึ่งนิพพานได้ ไม่แตกต่างกัน หากมีระดับจิตวิญญาณตั้งแต่มนุษย์ขึ้นไป ก็สามารถเข้าถึงธรรมได้ ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นเทพ, เทวดา, พรหม ก็ล้วนบรรลุธรรมได้ไม่ต่างกัน ปวงสัตว์แต่ละเหล่าจึงมี "วิถีเข้าสู่ธรรม" ที่ต่างกันออกไป ไม่มีใครถูกหรือผิด แต่อย่างใด ในกลุ่มฤษีอาจบรรลุธรรมได้ด้วยการปฏิบัติสมาธิมากเป็นพื้นฐานก่อน ทว่า ในกลุ่มเทพ อาจบรรลุธรรมได้โดยไม่ต้องฝึกสมาธิ แต่ทำหน้าที่ของตนจนเกิดสมาธิขึ้นเอง เช่นนี้ ก็มีได้ เป็นได้ เช่นกัน ทว่า ชนบางเหล่าอาจใช้ "สมาธิขั้นสูง" มาเป็นเครื่องมือสร้างอำนาจหรือความเหนือกว่าสัตว์เหล่าอื่น เพื่อแสดงให้ผู้อื่นเห็นว่าตนเหนือกว่า ย่อมอ้างเอาสมาธิที่เหนือกว่านั้น ในการกดข่มผู้อื่นให้ยอมจำนน หรืออาจหลอกลวงว่า "จะไม่ได้นิพพาน หากไม่เรียนสมาธิกับตน ก็มี"
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น